Verhaal Een halve minuut

Ik denk dat we zijn losgezongen van ons midden, van de evenwichtsstand. Ik schreef er een tekst over, tussen een verhaal en een essay in. Ik geef het je, als verhaal voor de 40-dagentijd.

Hieronder de eerste regels, het hele verhaal lees je hier.

‘Het is precies twaalf en een halve minuut over vijf,’ zegt de presentator op de radio. Ik zit in de auto en zing het lied mee dat hij aankondigt. De zon schijnt, ik ben bijna thuis.

’s Avonds keert die halve minuut bij me terug. Ik kijk op de secondewijzer van de keukenklok en zwijg dertig seconden. Nog een keer, ik tel mijn hartslagen, het zijn er tweeëndertig. Nu loop ik, ik tel vierenveertig stappen. Ben ik de enige luisteraar die aan die halve minuut is blijven hangen? Ik wil grip krijgen, niet op de halve minuut maar op het effect dat het uitspreken ervan op mij heeft. De schijnprecisie, de vercijfering en de verabsolutering. Hoeveel? Hoe lang? Hoe duur?