Maken wat op de doos staat, is vragen

om problemen. Dat doe ik alleen

de eerste keer. Als ik het weer probeer

mis ik het laatste steentje. Dat verdween

in de stofzuiger of in de hond.

Op de krat met alles door elkaar

kan ik bouwen. Mijn handen vinden

de weg en tasten naar een vorm.

De kap van een zuster boven het harnas

van een ridder, de broek van een agent.

Zo schenk ik leven, niemand lijkt

op iedereen.

Aan het eind doe ik hoe schever hoe beter.

Ik ruim de puinhoop op en zing.