Poëzieles op school

Ik verzorg regelmatig poëzieworkshops op scholen. Om een indruk te geven hieronder wat woorden die ik eerder in mijn nieuwsbrief plaatste:

In mei gaf ik poëzieles aan alle groepen van een basisschool. Eigenlijk kreeg ik poëzieles, want kinderen zijn gewoon poëzie. In alle klassen hadden we het over het dorp, vooral over de weg van huis naar school. De kinderen van groep 1 en 2 leerden me de waarde van fantasie. Een meisje vertelde dat ze die ochtend een tijger was tegengekomen en ik geloofde haar. Toen ik een grote doos met letters op de vloer uitstrooide wilden alle kinderen met letters spelen. Op de poëzieplaten van deze kinderen staan nog niet zoveel woorden. Max bedacht een ‘streperige straat’ en Veerle zag een ‘stevige stoep’. Spelenderwijs kwamen we een heel eind.

De kinderen van groep 3 en 4 vertelden me van alles over rijm, over klanken, over veel zeggen met weinig woorden. Ze gingen aan de slag met de dingen die ze hadden gezien. Ze maakten een echogedicht bij het gedicht ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ van Paul van Ostaijen. Het dorp kwam de gedichten binnen: ‘dag kleuren rijken huizen langs de weg’, ‘dag lamentjes langs de laan’. De eigen schrijfwijze die extra betekenis geeft. Niet bang zijn, gaan.

In groep 5 en 6 merkte ik dat het denken toesloeg. Zodra de pennen op het papier werden gezet, verwierpen sommige kinderen hun eigen gedachten. Toch wisten ze in de klas aan te wijzen wat allemaal poëzie was en dat was veel. Ze begrepen dat poëzie begint met kijken, naar buiten en naar binnen. Dat de woorden dan volgen. Een gedicht met de spannende titel ’10 vieze lammetjes’ en de regel ‘ik voel de kou van de auto’s’. In een ander gedicht de regel: ‘Elke dag is een karwei’ en ‘Ik voel me groter dan normaal’. Zo veel woorden om van te houden.

Groep 7 en groep 8 lieten zien dat poëzie overal is. In de krant, en hoe. Ze plakten gedichten over het leven, over hoe wij leven. Ze lieten zich uitnodigen door een gedicht van K. Schippers en voelden hoe je kunt voortbouwen op dingen die al eerder gedaan zijn. Dat helpt om zelf nieuwe wegen te vinden. Een jongen gaf zijn klasgenoten een tip voor het voordragen: ‘met passie, recht uit het hart.’ De mond van de juf viel nog net niet open. Poëzie in de klas, kinderen die zich laten zien.

Jur schreef:

Niet de gekke kleuren tegels

Niet de hond die blaft

Ook niet de mooie tuinen met mannen erin

Maar ik in de friettent met een frikandel
die steeds kleiner wordt.

Joyce schreef:

In het dorp

Niet de blauwe auto bij de buren

Niet het saaie bord bij school

Ook niet de vliegen die je vervelen
Maar thuis zie ik altijd opa’s potje

van de begraafplaats.