Nominatie voor Tintinnabuli

Mijn gedicht Tintinnabuli werd in september genomineerd voor de Plantage Poëzieprijs 2022. Je kunt het lezen in stilte, of met de muziek van Arvo Pärt op de achtergrond. Onder het gedicht zet ik de woorden uit het juryrapport.

Tintinnabuli

Elke vrijdagochtend laat ze haar kleuters

tijdens het fruit eten luisteren naar Arvo Pärt.

Op de eerste klanken gaan trommels open

reizen partjes appel of peer, wat druiven

van hand naar mond. Ze kauwen

op een drietoon, vinden de rust ertussen.

Toetsen als bellen. Niet om te gaan

maar om te blijven. De tijd ligt uitgespreid

en wij zijn hier. Ting, ting, ting.

Alles gaat op in melodie en na de noten

volgt het klimrek, alsof de vraag is hoger

te klimmen – dieper te kijken –

al gaat het nu weer hoe het eerder was:

‘ik wil eerst’ en ‘juf, hij pakt het van mij af´.

Zij lacht, weet van het dubbelspoor dat

in de kleuters is gelegd. Noem het een brug,

een dialoog, een tijdloos weten van bestaan

op een moment dat zij van deze woorden

nog niet weten. Ting, ting, ting. Een leven lang

zullen zij bij het horen van Spiegel im Spiegel

eindeloos verlangen naar fruit.

© Monica Boschman

Uit het juryrapport van de Plantage Poëzieprijs 2022:

‘Tintinnabuli’ is een muzikaal, tinkelend gedicht dat op originele wijze invulling geeft aan het thema ‘spiegel’. In zijn wonderschone, bezwerende compositie ‘Spiegel im Spiegel’ heeft Arvo Pärt in een kenmerkende klokjesstijl een gevoel van de eeuwigheid weten te verklanken, dat door de dichter nog eens wordt verdubbeld. In het gedicht ‘Tintinnabuli’ wordt de betoverende muziek vakkundig verweven met het spel van kleuters op een schoolplein, en zo verhevigt het Droste-effect zich. De juf laat haar kleuters luisteren naar de muziek van Pärt en daarmee geeft ze hen – zij die nog een heel leven voor zich hebben – een ‘tijdloos weten van bestaan’. Vederlichte klanken van een drietoon tussen partjes appel of peer, wat wil een mens nog meer? ‘Tintinnabuli’ is een gedicht van een dichter die haar vak beheerst en de taal met een groot gevoel voor dosering tot in de finesses naar haar hand weet te zetten. Je kunt het gedicht ook zien als een ode aan mensen uit het onderwijs die de subtiliteit van alledag weten te raken. Een opperste vorm van poëzie.´